Olayı yaşadıktan sonraki saatlerde her şeyi rüyada yaşamış gibiydim. Tam bir gerçek üstülük hali. Sanki olay benim başıma gelmemiş de, başkalarından duymuş, kendi kafamda canlandırmıştım. O anda düşündüğüm şey, karşılık vermem durumunda gerginliğin önlenemeyeceği, şiddetin dozunun karşılıklı artarak ciddi sonuçlara yol açacak duruma geleceğiydi. Sinirlenmemiştim. Aksine, gerginliğin yükseldiği durumlarda soğukkanlılığını koruyabilen birisi olurum; tamamen sakin ve aklım hızla çalışır durumdaydım. Hatta yaşanan durum nedeniyle sinirleri boşalan hastanın ellerini tutarak onun bu olayın dışında olduğunu, bana bir şey olmadığını, iyi olduğumu, sakin olması gerektiğini, bu durumun tedavisini etkilemeyeceğini söylediğimi hatırlıyorum.
Emniyet'te ifade sürecinde aynı ruh durumu devam etti. Nasıl olsa yapanlar yaptıklarının cezasını öderlerdi ve bu konuda benim tavrım nettir; şikayetçi oldum. Şu anda da farklı düşünmüyorum. Polisler saldırganları gözaltına alırken biber gazı kullanmak durumunda kalmış. Polisin de şiddet kullanmış olması durumu benim için biraz ikilemli hale getirdi. “Hak etmişlerdi” duygusu ile “of ya, siz de mi” duygusu çatışıyordu. Birçoğumuz “iyi olmuş” diyebilir ama hak etmiş olsalar bile polisin onlara şiddet uygulamış olması bana iyi gelmedi.
İş yerimde yaşadıklarımı eve taşımamaya özen gösteririm. Bu konuyu da eşime açmadım. Gece ilerleyen saatlerde yaptığımız bir konuşmanın içinde bahsettim durumdan. Çok şaşırdı ve üzüldü doğal olarak. Şimdi düşünüyorum da, bu anlatmama durumu aslında bir kaçınma davranışıydı.
Acil servis genel olarak hekim arkadaşların çalışmaya çekindikleri bir yerdir. Bense herkesin aksine Acil serviste çalışmayı seven birisiyim. 10 yıl acil serviste, 5 yıl 112'de çalıştıktan sonra atandığım sağlık ocağından 112 servisine ya da bir acil servise geçmek için yapmadığım kalmamıştı. Sonunda bir yıldır tayinimi aldırabildiğim acil servise gelirken sabahları içimden şarkı söyleyerek gelirdim. Kimi zaman yüzüme bir gülümseme yerleşirdi. Ama bu olaydan sonra acile her gelişimde bir tedirginlik sarıyor içimi. Acaba bu kişiler ya da yakınları bir şekilde hasta olur da acile gelirler mi, karşılaşır mıyız diye. Ya da benzeri bir olayı yaşar mıyım diye. Hastalarla ilişkimde bir güvensizlik hissetmezken her hastanın bir maraza çıkarabileceği duygusuyla çekingen davranır oldum. Hasta yakınlarıyla ilişkim daha bir yüzeyel olmaya başladı. Hastane ve iş arkadaşlarımla ilişkilerim zayıfladı sanki. Hastanede olup bitenler beni ilgilendirmezmiş duygusu içindeyim.
Yaşadıklarımla ilgili bir kez rüya gördüm. Olaydan bir hafta sonra psikiyatrist ile görüşüp bir PTSB tanısı ile antidepresan kullanmaya başladım. Belki de o nedenle rüyaların tekrarı olmadı. Aslında yukarıda bahsettiğim duygu durumları ilaç kullanmaya başladıktan sonra azaldı. Bir başka psikiyatri uzmanı arkadaşım travma sonrasındaki erken dönemlerde antidepresan değil anksiyolitik verdiklerini, durumu bir kez daha sorgulamak gerektiğini söyledi ama sanırım günlük hayatın getirdiği sorunların depresyonlarına iyi geldi ilaç ve kendimi eskisinden de iyi hissetmeye başladım :)
Tabip odasının avukatı ile görüştükten sonra saldırganların cezalandırılacaklarına dair beklentim zayıfladı. Anlaşılan “Seni gidi seni... Hıııı... Bi daha yaparsan kulağını çekerim bak...” denilerek bir şey olmamış gibi hayatlarımıza devam edeceğiz.
Muğla'da aile hekimliğine geçilecek aralık ayı ortasında. Ben ise aile hekimi olmaktansa acil serviste kalmayı yeğliyordum. Artık aile hekimi olmaya karar verdim. Acil ile ilgili bunca deneyim ve eğitimden sonra sağlık ocağında çalışmak zorunda kalmanın haksızlık olduğunu düşünürken, bu yaşta, bunca yıllık hekimlikten sonra bu kadar stresi yaşamanın haksızlık, kadirbilmezlik olduğunu düşünmeye başladım.
Önümüzdeki hafta Psikiyatrist ile görüşmem var. İlaç kullanmaya devam edeceğim sanırım. Zaten bu tür ilaçlara başlanınca 6 ay civarında kullanmak gerekiyor.
Artık önümüzdeki maçlara bakacağız...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Bu yazı için yorumlarınızı ekleyebilirsiniz..