Love is like Oxygen..

Bir zamanlar müzik denilince sadece radyoda ana-babalarımızın dinlediklerini anlıyor, ötesi kuru gürültü geliyordu. Hatta ufaktan TRT deyimiyle "hafif müzik" dinlemeye kalksak, annem başının ağrıdığını söyleyerek kapattırırdı radyoyu. En azından, sesini kısmak zorunda kalırdık. Hatırlıyorum da, hızlı temposu nedeniyle "Ankara Kızları" adlı şarkı benim favorilerimdendi ilkokul çağlarında. 

Sonra "İzmir Koleji" yılları geldi. Müziğin sadece bizim dinlediklerimizden ibaret olmadığını anlamaya başladık. Hatta, müzik öğretmenlerinin klasik müziğin de keyifle dinlenebileceğini öğretme çabalarıyla ufkumuz daha da genişlemeye başladı. Teypler, kasetler, mini radyolarda dinlenen müzikler, okul orkestrası ve "Milliyet Şarkı Yarışmalarında" alınan birincilikler... Müziğin tüm coğrafyasına hakim olunmuş hissi ile, güncel müziği "iyi bilirim" duygusu...

Şimdi ise çocuklarımın dinlediklerini anlamakta, popüler olanı dinlemekte, bambaşka coğrafyalarda üretilenleri ise izlemekte zorlanıyorum.

Ve geçen akşam televizyonda izlediğim bir filmin keyifli biten sonunda kullanılan bir parça beni pek bir mutlu etti. Müziğin yaşam enerjimi çoğalttığı yıllara götürdü ve kendimi acayip  keyifli hissettim. Ayrıca, nasıl olup da bu şarkıyı unutabildiğime şaştım.

Bakalım hatırlayanlarımız olacak mı?